Sınır koymak, ilişkilerde mesafe yaratmak değil; sağlıklı bir denge kurmaktır. Kişinin neye “evet”, neye “hayır” dediğini bilmesi, kendisini koruyabilmesi ve karşısındakiyle dürüst bir bağ kurabilmesidir.

Sınırları olmayan ilişkilerde genellikle roller karışır. Biri sürekli verici, diğeri sürekli alıcı olur. Bu durum zamanla tükenmişlik, öfke, kırgınlık ve değersizlik hissine yol açabilir. Oysa sınırlar, sevgiyle birlikte de var olabilir.

Çocukluk deneyimlerimiz, sınır koyma becerimizi etkiler. Onaylanma ihtiyacı, terk edilme korkusu ya da suçluluk duygusu sınırları bulanıklaştırabilir. Bu yüzden ilişkilerde netlik kurmak bazen zorlu ama gerekli bir süreçtir.

Sınır koymak, suçlu hissetmek değil; kendine saygı duymaktır. Aynı zamanda karşı tarafa da sorumluluk alanı tanır. Böylece ilişkiler daha adil, sürdürülebilir ve gerçek olabilir.

Kendini ihmal etmeden sevmeyi öğrenmek, belki de en şefkatli ilişkidir.